Niedzielny odpoczynek, jupi :D

Witajcie kochani :) Jak się macie w niedzielne popołudnie? Ja już w kościółku tradycyjnie byłam i po obiadku dawno jestem, a teraz siesta poobiednia i laba jak to zawsze w niedzielę ;D Wczoraj siedziałam dość późno, by ogarnąć sporo rzeczy, żeby na dziś było wszystko na tip top ;) I się udało uff... Na szczęście dziś czuję się lepiej i nie boli mnie ani kręgosłup (no może troszkę :/), ani głowa, bo wczoraj to było strasznie, ale jakoś to przeżyłam ;D Dziś mamy urodziny w rodzinie heheh szwagier urządza imprezkę i będzie co pić (% znaczy się ;P) i jeść ;D Dlatego teraz nie będę się rozpisywać, bo zaraz idę na imprezkę :D A Wam życzę również mile spędzonego dnia w spokoju i w gronie najbliższych ;) Pozdrawiam ciepło i radośnie :) Ps. Dziś wprawdzie nie dam swojego wierszyka, ale mam świetne opowiadanie i bardzo pouczające ;) Miłego czytania :) To do zobaczenia wieczorkiem :*

Kiedy wyrządzasz komuś dobroć
nawet jakąś najmniejszą to ta
powraca do ciebie w dwójnasób :)

Któregoś ranka, a było to nie tak dawno temu,
pewien rolnik stanął przed klasztorną bramą i energicznie zastukał. Kiedy brat furtian otworzył ciężkie dębowe drzwi,
chłop z uśmiechem pokazał mu kiść dorodnych winogron.

- Bracie furtianie, czy wiesz, komu chcę podarować tę kiść winogron, najpiękniejszą z całej mojej winnicy? - zapytał.

- Na pewno opatowi lub któremuś z ojców zakonnych.

- Nie. Tobie!

- Mnie? - Furtian aż się zarumienił z radości.
- Naprawdę chcesz mi ją dać?

- Tak, ponieważ zawsze byłeś dla mnie dobry, uprzejmy
i pomagałeś mi, kiedy cię o to prosiłem.
Chciałbym, żeby ta kiść winogron sprawiła ci trochę radości.

Niekłamane szczęście, bijące z oblicza furtiana,
sprawiało przyjemność także rolnikowi.

Brat furtian ostrożnie wziął winogrona i podziwiał je przez cały ranek. Rzeczywiście, była to cudowna, wspaniała kiść.
W pewnej chwili przyszedł mu do głowy pomysł:

- A może by tak zanieść te winogrona opatowi,
aby i jemu dać trochę radości?

Wziął kiść i zaniósł ją opatowi.

Opat był uszczęśliwiony. Ale nagle przypomniał sobie,
że w klasztorze jest stary, chory zakonnik i pomyślał:

"Zaniosę mu te winogrona, może poczuje się trochę lepiej".
I tak kiść winogron znowu odbyła małą wędrówkę.
Jednak nie pozostała długo w celi chorego brata,
który posłał ją bratu kucharzowi,
pocącemu się cały dzień przy garnkach.
Ten zaś podarował winogrona bratu zakrystianowi
(aby i jemu sprawić trochę radości),
który z kolei zaniósł je najmłodszemu bratu w klasztorze,
a ten ofiarował je komuś innemu,
a ten inny jeszcze komuś innemu.
Wreszcie, wędrując od zakonnika do zakonnika,
kiść winogron powróciła do furtiana (aby dać mu trochę radości).
Tak zamknął się ten krąg.
Krąg radości.

 

 Trzymajcie się cieplutko ;) Pa :*